ÌÇÐÄÖ±²¥

Hieronder volgt een samenvatting van het proefschrift:

Diagnosefouten—gemiste, vertraagde of verkeerd gecommuniceerde diagnosen—vormen een belangrijke oorzaak van vermijdbare patiëntschade en medische aansprakelijkheidsclaims, vooral in de huisartsgeneeskunde waar klinische onzekerheid groot is. Deze fouten ontstaan uit een complexe wisselwerking van cognitieve, contextuele en systeemfactoren, maar krijgen in medisch onderwijs nog onvoldoende aandacht. Dit proefschrift onderzoekt of het klinisch redeneeronderwijs verbeterd kan worden door het gebruik van praktijkvoorbeelden uit medische claims en diagnostische fouten, en hoe deze casuïstiek het best in het curriculum geïntegreerd kan worden zonder negatieve gevolgen voor het leerproces.

Aan de hand van vijf empirische studies onderzoekt het proefschrift: (1) hoe aansprakelijkheidsclaimdatabases kunnen bijdragen aan de inhoudelijke vormgeving van het redeneeronderwijs, (2) hoe de framing van casussen (neutraal, met een fout of met een claim) invloed heeft op diagnostische nauwkeurigheid, emotionele respons en geheugen, en (3) hoe uitkomstbias de aard en toon van feedback op diagnostisch redeneren beïnvloedt. In meerdere experimenten met AIOS en opleiders bleken claimcasussen even effectief en acceptabel voor onderwijsdoeleinden als neutrale casussen of AIOS zich herinnerden: er werden van claimcasussen 30% minder casusspecifieke details herinnerd, die werden vervangen door claim gerelateerde details. Mogelijk komt dit ten gunste van verrijking van ziektescripts en diagnostische waakzaamheid.

De bevindingen ondersteunen het gebruik van casuistiek met realistische diagnosefouten of aansprakelijkheidsclaims in gevorderd klinisch  redeneeronderwijs, waarbij typische en atypische, complexe casuïstiek en claimcasuistiek in balans moet worden aangeboden. Hoewel de emotionele impact van claimcasussen beperkt lijkt, blijft zorgvuldige feedback en doordachte framing essentieel. Door te leren van fouten—vooral die met reële gevolgen—kunnen medisch studenten en artsen in opleiding hun reflectief vermogen en adaptieve expertise versterken, wat uiteindelijk bijdraagt aan het terugdringen van diagnosefouten en het verbeteren van patiëntveiligheid.