����ֱ��

Recht op een menselijk einde

CLW pleit voor de verkrijgbaarheid van een middel om het leven mee te kunnen beëindigen. De enige manier om op dit moment legaal euthanasie te plegen, is via een arts en de euthanasiewet. Een van de leden is Hans Peltenburg: “Bij ondraaglijk lijden kan de arts een rol spelen. Maar dan wordt het een medische beslissing. Het leven kan ook gewoon mooi zijn geweest.” Peltenburg vindt dat hij naast het recht op menselijk leven, ook het recht op een menselijk einde heeft.

Verdragsschending?

CLW is van mening dat de handhaving van het huidige verbod op hulp bij zelfdoding in strijd is met de bescherming van de persoonlijke levenssfeer, opgenomen in het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM). Het verbod is namelijk geen dode letter in de wet; in 2018 legde de rechter nog zes maanden voorwaardelijk op aan een man die zijn moeder hielp bij zelfdoding. Daarnaast strookt het volgens hen niet met het algemeen persoonlijkheidsrecht dat de Hoge Raad in meerdere zaken rondom fundamentele vrijheden heeft aangehaald.

Geen kans van slagen

Hoogleraar Buijsen vindt het beroep op het persoonlijkheidsrecht van de Hoge Raad “onzinnig en heel erg gezocht”. Volgens hem is het soort zaken waarin de Hoge Raad deze norm aanhaalt, niet vergelijkbaar met deze casus. Ook het beroep op het EVRM zal volgens hem niet slagen: “Het recht om een beslissing te nemen om het eigen leven te beëindigen, wordt inderdaad beschermd door het recht op de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer (…) Maar het Europees Hof heeft meermaals duidelijk gemaakt dat overheden het recht om over het eigen levenseinde te beschikken, mogen inperken.”