ÌÇÐÄÖ±²¥

Hieronder volgt een samenvatting van het proefschrift:

Anorexia nervosa is een van de meest ernstige psychiatrische stoornissen, met het hoogste sterftecijfer van alle psychische aandoeningen. Jonge mensen gaan vaak een eenzame en moeilijke strijd aan, gekenmerkt door obsessieve gedachten over gewicht, uiterlijk en strikte regels rondom eten en bewegen. Deze symptomen hebben een grote impact op de lichamelijke gezondheid en het dagelijks functioneren, wat zorgt voor druk op het gezin, spanningen in vriendschappen en verstoring van school of werk. De ziekte duurt gemiddeld vier jaar, al worstelen sommigen er levenslang mee.
Vroege herkenning verbetert de behandeluitkomsten, maar vroege signalen zijn vaak onduidelijk en symptomen blijven lang onopgemerkt, wat tijdige interventie bemoeilijkt. Ook kunnen behandelaars de duur van de ziekte niet goed voorspellen, wat de noodzaak onderstreept van meer inzicht in voorspellende factoren.
Mijn onderzoek bestaat uit twee delen.
Het eerste deel onderzocht verbanden tussen eetstoornissymptomen en hersenontwikkeling bij kinderen. Uit de resultaten blijkt dat een laag BMI samenhangt met kleinere hersenvolumes en een dunnere cortex, en dat zowel een hoog als laag BMI gepaard gaat met minder gyrificatie (welvingen van de hersenen). Bij meisjes waren meer verbanden zichtbaar dan bij jongens, wat aansluit bij de hogere prevalentie van anorexia onder meisjes. Vroege problemen in executief functioneren voorspelden bij meisjes een lager BMI en restrictief eetgedrag op latere leeftijd.
Het tweede deel richtte zich op voorspellers van het behandelverloop. De BRAVE-studie onderzoekt dit bij meisjes en jonge vrouwen (12–22 jaar) met een recente diagnose. Deelnemers die tijdens de COVID-19-pandemie werden geïncludeerd, lieten een minder gunstig behandelverloop zien, ondanks vergelijkbare ernst van de symptomen.