����ֱ��

Niet uniek

Oonk: “Er zijn meerdere voorbeelden te noemen van sporters die tijdens, of na internationale sportevenementen hun thuisland ontvluchtten. De Olympische Spelen in 1972 in München worden vooral herinnerd vanwege de aanslagen op het Israëlische team, minder bekend is dat in de periode daarna een aantal sporters politiek asiel aanvroegen. Er zouden meer dan honderd sporters hun thuisland zijn ontvlucht.

Relatief vaak

In de Koude Oorlog waren het veelal atleten uit Oost-Europa die naar het Westen vluchtten. Sporters die tijdens internationale sportevenementen hun thuisland ontvluchten, zijn vaak op de vlucht voor een niet-democratisch en militair regime. Bij de Spelen gebeurt het relatief vaak omdat atleten over de hele wereld samenkomen en doordat sporters een visum krijgen om deel te kunnen nemen aan de Spelen kúnnen ze überhaupt weg. Een andere mogelijkheid is er vaak niet.”

Maatschappelijk debat te incidenteel

Volgens Oonk zou het maatschappelijke gesprek meer moeten gaan over sociaaleconomische en politieke ongelijkheid. Oonk: “Door elke keer te focussen op individuele gevallen blijf je erg zitten op de emotie. Mensen vinden zo’n situatie vaak erg, of interessant. Maar de focus zou gericht moeten zijn op verandering van instituties. Dat is niet iets dat je in één dag kan oplossen, er zou meer energie gestoken moeten worden in het gesprek op de lange termijn. We moeten verder kijken dan slechts het incident”.